همه وقت همه جا... من به هر حال كه باشم به تو مي انديشم...

تو بدان اين را , تنها تو بدان...

تو بيا...

تو بمان با من , تنها تو بمان...

جاي مهتاب به تاريكي شبها تو بتاب...

من فداي تو,,,

به جاي همه گلها تو بخند...

... ...

...

اه!

در تمام روز

در تمام شب

در تمام هفته

در تمام ماه

در فضاي خانه , كوچه , راه

در هوا , زمين , درخت , سبزه , اب

در خطوط درهم كتاب

در ديار نيلگون خواب!

اي جدايي تو بهترين بهانه گريستن!

بي تو به اوج حسرتي نگفتني رسيده ام...

اي نوازش تو,بهترين اميد زيستن...

در كنار تو,

من ز اوج لذتي نگفتني گذشته ام...

عزیزم ... خانوم گلم ... اولین سالگرد ازدواجمون رو بهت تبریک میگم.امروز اولین روزی که بعد یک سال دوباره فرصت اینو دارم که دوست داشته باشم.بهت عشق بورزم.یک سال گذشت و امیدوارم تو سال جدید بتونم تو دوست داشتنم رکورد سال پیش رو بزنم و بهتر بشم و کامل تر.خیلی دوست دارم عزیزم.تو بهترین نعمتی هستی که خدا بهم داده..تورو با هیچی عوض نمی کنم.چون خدا بهشتشو تو وجود تو قرار داده.قربون لطف خدا برم..خیلی دوست دارم همسر دوست داشتنیم.سالگردمون مبارک .

میبینی عزیزم.دنیا ی کثیفیه.ادما چه بلاهایی که سر همدیگه میارن.به خاطر چه چیزهای بی ارزشی همدیگه رو به جون هم میندازن.اما اینو بدون تو این دنیا هیچی جز تو واسم ارزش نداره.انم رسمه زمونه ی.واقعا نامرده.دلش هم واسه هیچ کس نمی سوزه.باید فقط صبور باشی.خودش خود به خود میگذره و میره.پس قوی باش و کاری که باید انجام بدی درست انجام بده.خودتو نباز.مقابله کن اما به زیبایی.طوری که دنیا به روت شرمنده بشه.بدون اونی که باید هواتو داشته باشه دارهو دوستم داره.پس چشم بسته بیا جلو .خیالت راحت.همش به خاطر خودته.پس گوش کن.تا اخرش.اگه میخوای خوشبخت ترین باشی.دوست دارم.تا ابد

یك بار دختری حین صحبت با پسری كه عاشقش بود، ازش پرسید
چرا دوستم داری؟ واسه چی عاشقمی؟

دلیلشو نمیدونم ...اما واقعا"*دوست دارم

تو هیچ دلیلی رو نمی تونی عنوان كنی... پس چطور دوستم داری؟

چطور میتونی بگی عاشقمی؟


من جدا"دلیلشو نمیدونم، اما میتونم بهت ثابت كنم


ثابت كنی؟ نه! من میخوام دلیلتو بگی


باشه.. باشه!!! میگم... چون تو خوشگلی،

صدات گرم و خواستنیه،

همیشه بهم اهمیت میدی،

دوست داشتنی هستی،

با ملاحظه هستی،

بخاطر لبخندت،

دختر از جوابهای اون خیلی راضی و قانع شد

متاسفانه، چند روز بعد، اون دختر تصادف وحشتناكی كرد و به حالت كما رفت

پسر نامه ای رو كنارش گذاشت با این مضمون


عزیزم، گفتم بخاطر صدای گرمت عاشقتم اما حالا كه نمیتونی حرف بزنی، میتونی؟

نه ! پس دیگه نمیتونم عاشقت بمونم

گفتم بخاطر اهمیت دادن ها و مراقبت كردن هات دوست دارم اما حالا كه نمیتونی برام اونجوری باشی، پس منم نمیتونم دوست داشته باشم

گفتم واسه لبخندات، برای حركاتت عاشقتم
اما حالا نه میتونی بخندی نه حركت كنی پس منم نمیتونم عاشقت باشم


اگه عشق همیشه یه دلیل میخواد مثل همین الان، پس دیگه برای من دلیلی واسه عاشق تو بودن وجود نداره

عشق دلیل میخواد؟

نه!معلومه كه نه!!

پس من هنوز هم عاشقتم

به چشمان پريرويان اين شهر

به صد اميد مي بستم نگاهي

مگر يك تن از اين ناآشنايان

مرا بخشد به شهر عشق راهي

 ***

به هر چشمي به اميدي كه اين اوست

نگاه بي قرارم خيره مي ماند

يكي هم، زينهمه نازآفرينان

اميدم را به چشمانم نمي خواند

 ***

غريبي بودم و گم كرده راهي

مرا با خود به هر سويي كشاندند

شنيدم بارها از رهگذاران

كه زير لب مرا ديوانه خواندند

 ***

ولي من، چشم اميدم نمي خفت

كه مرغي آشيان گم كرده بودم

زهر بام و دري سر مي كشيدم

به هر بوم و بري پر مي گشودم

 ***

اميد خسته ام از پاي ننشست

نگاه تشنه ام در جستجو بود

در آن هنگامه ي ديدار و پرهيز

رسيدم عاقبت آن جا كه او بود

 ***

"دو تنها و دو سرگردان، دو بي كس"

ز خود بيگانه، از هستي رميده

از اين بي درد مردم، رو نهفته

شرنگ نااميدي ها چشيده

 ***

دل از بي همزباني ها فسرده

تن از نامهرباني ها فسرده

ز حسرت پاي در دامن كشيده

به خلوت، سر به زير بال برده

 ***

به خلوت، سر به زير بال برده

"دو تنها و دو سرگردان، دو بي كس"

به خلوتگاه جان، با هم نشستند

زبان بي زباني را گشودند

سكوت جاوداني را شكستند

 ***

مپرسيد، اي سبكباران! مپرسيد

كه اين ديوانه ي از خود به در كيست؟

چه گويم! از كه گويم! با كه گويم!

كه اين ديوانه را از خود خبر نيست

 ***

به آن لب تشنه مي مانم كه ناگاه

به دريايي درافتد بيكرانه

لبي، از قطره آبي تر نكرده

خورد از موج وحشي تازيانه

 ***

مپرسيد، اي سبكباران مپرسيد

مرا با عشق او تنها گذاريد

غريق لطف آن دريا نگاهم

مرا تنها به اين دريا سپاريد

 پیش از اینها فکر می‌کردم خدا 
خانه‌ای دارد کنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه‌ها  
خشتی از الماس و خشتی از طلا

پایه‌های برجش از عاج و بلور  
بر سر تختی نشسته با غرور

ماه ، برق کوچکی از تاج او
هر ستاره، پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او، آسمان  
نقش روی دامن او، کهکشان

رعد و برق شب، طنین خنده‌اش 
سیل و توفان ، نعره توفنده‌اش

دکمه پیراهن او، آفتاب 
برق تیغ خنجر او، ماهتاب

هیچکس از جای او آگاه نیست  
هیچکس را در حضورش راه نیست

پیش از اینها خاطرم دلگیر بود
از خدا در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی‌رحم بود و خشمگین 
خانه‌اش در آسمان، دور از زمین

بود، اما میان ما نبود
مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیچ معنایی نداشت

هرچه می پرسیدم، از خود، از خدا
از زمین، از آسمان، از ابرها

زود می‌گفتند: این کار خداست
پرس و جو از کار او کاری خطاست

هرچه می‌پرسی، جوابش آتش است
آب اگر خوردی، عذابش آتش است

تا ببندی چشم، کورت می‌کند
تا شدی نزدیک، دورت می‌کند

کج گشودی دست، سنگت می‌کند
کج نهادی پای، لنگت می‌کند

تا خطا کردی، عذابت می‌کند
در میان آتش، آبت می‌کند

باهمین قصه، دلم مشغول بود
خوابهایم خواب دیو و غول بود

خواب می‌دیدم که غرق آتشم
در دهان شعله‌های سرکشم

در دهان اژدهایی خشمگین
بر سرم باران گرز آتشین

محو می‌شد نعرهایم، بی صدا
در طنین خنده‌ی خشم خدا ...

نیت من، در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا

هرچه می‌کردم همه از ترس بود
مثل از بر کردن یک درس بود

سخت، مثل حل صدها مسئله
تلخ، مثل خنده‌ای بی‌حوصله

مثل تکلیف ریاضی سخت بود
مثل صرف فعل ماضی سخت بود 

تا که یک شب دست در دست پدر  
راه افتادم به قصد یک سفر

درمیان راه، در یک روستا
خانه‌ای دیدیم‌، خوب و آشنا

زود پرسیدم: پدر، اینجا کجاست ؟
گفت: اینجا خانه‌ی خوب خداست

گفت: اینجا می‌شود یک لحظه ماند
گوشه‌ای خلوت، نمازی ساده خواند

با وضویی دست و رویی تازه کرد
با دل خود، گفت و گویی تازه کرد

گفتمش، پس آن خدای خشمگین
خانه‌اش اینجاست؟ اینجا، در زمین؟

گفت: آری، خانه‌ی او بی‌ریاست
فرش‌هایش از گلیم و بوریاست

مهربان و ساده و بی‌کینه است  
مثل نوری دردل آیینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی 
نام او نور و نشانش روشنی

خشم، نامی از نشانی‌های اوست
حالتی از مهربانی‌های اوست

قهر او از آشتی، شیرین‌تر است
مثل قهر مهربان مادر است

دوستی را دوست، معنی می‌دهد 
قهر هم با دوست، معنی می‌دهد

هیچ کس با دشمن خود، قهر نیست
قهر او هم یک نشان از دوستی است...

تازه فهمیدم خدایم، این خداست
این خدای مهربان و آشناست

دوستی، ازمن به من نزدیک‌تر
از رگ گردن به من نزدیک‌تر

آن خدای پیش از این را باد برد
نام او را هم دلم از یاد برد

آن خدا مثل خیال و خواب بود
چون حبابی، نقش روی آب بود

می‌توانم بعد از این‌، با این خدا
دوست باشم، دوست، پاک و بی‌ریا

می‌توان با این خدا پرواز کرد
سفره‌ی دل را برایش باز کرد

می‌توان درباره‌ی گل حرف زد
صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت  
با دو قطره‌، صد هزاران راز گفت

می‌توان با او صمیمی حرف زد 
مثل یاران قدیمی حرف زد

می‌توان تصنیفی از پرواز خواند
با الفبای سکوت آواز خواند

می‌توان مثل علف‌ها حرف زد
با زبانی بی‌الفبا حرف زد

می‌توان درباره هر چیز گفت
می‌توان شعری خیال انگیز گفت...

نمی دونی وقتی که لبخند می زنی چقدر به چهرت میاد.خیلی زیبا میشی.درست مثل عروسک.واقعا بهت می اد.همیشه لبخند بزن عزیزم.چون وقتی لبخند می زنی چشمات جمع میشه مثل گربه.دندونای قشنگو سفیدت مثل مروارید برق می زنه.واقعا زیبا میشی.مثل فرشته ها.پس این نعمت خدایی تو از من دریغ نکن.هیچ وقت.عزیزم من با لبخندت زندگی می کنم.بهم جون میده.امید میده.خستگی رو از تنم بیرون میکنه.پس ازت می خوام سعی کن همیشه از این نعمت خدادادیت استفاده کنی.همیشه بخند.حتی وقتی ناراحتی.صورت تو با خنده عجین شده و واقعا بهت میاد.دوست دارم عزیزم.

هرگز ندیدم بر لبی لبخند زیبای تورا                                      هرگز نمی گیرد کسی در قلب من جای تورا

سلام عزیزم.سلام خانوم گلم.اول از همه سال جدید رو بهت تبریک میگم.یکم دیر گفتم ولی خب...خوشحالم که یک سال گذشت و سال جدید شروع شد.سالی که با عشقمون شروع شد و مطمئنم که امسال هم مثل سال پیش عشقم روز به روز به تو بیشتر میشه.انتظار کشیدنت هم واسه سفر به پایان رسید.اولین سفر عاشقانمون اونم در لحظه ی سال نو.واقعا بهم خوش گذشت.همیشه همینطور بوده.لحظات با تو بودن برام لذت بخشه.واقعا سفر به یاد موندنی ای بود.اونم در کنار تو کنار ساحل و اون غروب زیبا.همه چیز با عشقمون جور بود.انگار خدا این سفر و واسمون اماده کرده بود.اسمون بوی عشق می داد.دریا با موج هاش عشقمون رو تحسین می کرد و واسمون کف میزد.ماهی ها از دیدن عشق گرم مون بالا پایین می پریدن.مرجان ها عاشقانه نگاهمون میکردن.باد اروم اروم بوسه به گونه هامون میزد.نوازششو احساس می کردم.همه چیز عالی بود...البته با وجود تو عشقم...دوستت دارم